Nazomeren.
Aangezien we niet wilden accepteren dat de zomervakantie erop zat gooiden we onze wandelkleding niet in de kast maar rechtstreeks terug in de camper. Het eerste weekend na die geweldig mooie vakantie in Zweden vertrokken we naar ons vaste adresje dat, vergeleken bij Zweden, vlak om de hoek ligt: Altenahr. Nog even een paar dagen wandelen in de heuvels van de Eifel en genieten van het mooie nazomerweer, de terrasjes in het gezellige stadje Ahrweiler en natuurlijk van de kookkunsten van Assenmacher in Altenahr. Z
olang dit niet verveelt zien we geen redenen om ergens anders naar toe te gaan. Okay, qua wandelroutes kennen we al wel veel en daarom treinen we steeds vaker door het Ahrtal op zoek naar nieuwe paden. Vanuit het altijd gezellige Ahrweiler lopen heel veel gemarkeerde routes de heuvels in en met de Ahrbahn is Ahrweiler zo bereikt. Route 13 is met 18,5 kilometer de langste en nergens moeilijk.
Mocht het toch tot een ontmoeting komen met zo'n wild zwijn dan heeft iedereen de meeste kans op een goede afloop zonder riemen. Helaas is de enige Gasthof in Ramersbach niet open op vrijdagmiddag, we kochten derhalve wat versnaperingen in de plaatselijke, piepkleine 'supermarkt' waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Hier wordt van alles verkocht en er zijn geen alternatieve winkels in Ramersbach, dat zal dan de kracht wel zijn en de reden dat zo'n winkeltje overleefd. De zakken potgrond liggen
hier naast de flessen glühwein in de etalage. Bij het verlaten van Ramersbach zijn de heuvels van onder andere het Siebengebirge mooi te overzien. Net als de heenweg gaat het daarna door de bossen, zonder vergezichten, easy terug naar Ahrweiler. Het spannendste is nog wel de oversteek van de autoweg die het wandelpad afsluit met een vangrail. Met geen mogelijkheid is vanaf de weg de markering te vinden. Op de kaart gaat het pad gewoon dwars over de weg en die lijn klopt aardig concluderen we achteraf. Na wat speurwerk met kaart en smartphone in de bosjes is dat pad dan toch
nog vindbaar maar makkelijk is het niet.
Ahrweiler is het sluitstuk van de wandeling, altijd een succes met de mooie Sint Laurentiuskerk en vakwerkhuizen in het centrum en de vele gezellige, vaak
overvolle, terrasjes.
Hoog boven de Ahr wandelden we naar Rech waar het terras van Weingut Johannes Hostert, met uitzicht op de Saffenburg ruïne, als geroepen kwam. Dit is weer zo'n leuk adresje om even een lunch te scoren. Via de Ahrtalweg liepen we vervolgens naar Dernau om bij Abruzzo weer eens van dat lekkere Italiaanse ijs te genieten. Voor de afwisseling pakten we de terugweg naar Rech de Rotweinwanderweg, want tussen Dernau en Rech ligt een van de aantrekkelijkste stukken met mooie rotsige smalle bergpaadjes. Terug in Rech vonden we het welletjes en de Ahrtalweg bracht ons langs de Ahr via de kortste weg terug naar Altenahr. Al met al toch weer een ruime 20 km wandeling maar voor de lezers: de Ahrbahn biedt uitkomst als de beentjes zwaar worden. Voor de slotdag is Burg Are in Altenahr een aantrekkelijke bestemming voor een korte wandeling. Met laaghangende bewolking en verhoogde kans op regen ook prima om wat foto's te maken van de hondjes en de ruïnes. Het maakt het geheel nog iets mysterieuzer bij sombere weersomstandigheden. Uitzichtpunt Ümerich is bovendien via de Rotweinwanderweg niet ver lopen en altijd een succes; daar tref je eigenlijk nooit iemand, net als op de afdaling via uitzichtpunt Mohrenkopf naar Laach waar de Ahrtalweg wederom de kortste route is naar Altenahr waar Eiscafé di Martino behoorlijk kan wedijveren met Abruzzo in Dernau.
