Sommige bestemmingen kunnen jaren op onze wensenlijst staan tot we plotseling besluiten om erheen te gaan. In dit geval was dat ook zo met Brecon Beacons National Park in Wales. We schrijven februari 2017; de aantrekkingskracht werd zo groot dat we er wel aan moesten toegeven. Vraag niet waarom: in de winter naar Wales, we plannen nooit iets behalve een tijdstip. Op het laatste moment beslissen we pas welke kant we onze California op sturen, althans, bijna op het laatste moment want minimaal 24 uur voordat je het Verenigd Koninkrijk ingaat moeten de honden ontwormt worden, door de dierenarts, met een aantekening in het paspoort. Deze keer dus naar Wales. Onze eerste trip naar Groot Brittannië, in de zomer van 2014 naar Schotland, maakten we gebruik van de treintunnel.
We vonden de prijs dusdanig hoog, mede door de prijs per hond die in rekening werd gebracht, dat we deze keer kozen voor de boot. Ietsje langzamer dan de trein, dat wel, maar ook wel weer relaxed, zo anderhalf uur uit de auto. (The) Black Mountain(s).
Brecon Beacons National Park bestaat grofweg uit een viertal berggroepen: van west naar oost: Black Mountain, Fforest Fawr, Brecon Beacons en The Black Mountains. Heel verwarrend trouwens: Black Mountain (enkelvoud) in het westen en The Black Mountains (meervoud) in het oosten. Naast het Rother 'Wales' gidsje gebruikten we nog een Engelstalig boekje: '50 walks in Brecon Beacons & South Wales', een mooi boekje maar helaas belabberd ingebonden waardoor het al snel uit elkaar viel. We maakten wel veelvuldig gebruik van dit Engelse gidsje, naast een duidelijke omschrijving van de wandelingen wordt ook nog de 'dog friendliness' per wandeling aangegeven. Meestal heeft dit betrekking op de aanwezigheid van vee, overstappen (stiles) en steile afgronden maar de leukste was toch deze: 'Rivers too powerful for fetching sticks'.
Echt lastig voor de honden was het eigenlijk nergens op een paar 'awkward stiles'
na waar ze even moesten zoeken naar een opening. Aangezien wij nog niet bekend waren met het gebied besloten we op verschillende plaatsen een dagtocht te maken met het Engelse gidsje als handleiding. Net als in de Rother gidsjes starten de wandelingen vaak op een parkeerplaats; op een aantal daarvan was het betaald parkeren dus wat muntgeld achter de hand was noodzakelijk. Good hikes.
'In Wales we get our fair share of rain' lazen we vooraf al ergens en 'a good hike is when you used all the gear from your rucksack' is ook zo'n leuke quote. We troffen het dus; zowel onze gore tex uitrusting als de hondenregenjasjes deden goede dienst. De vele regen maakte het wel lastig om de hogere bergen te belopen. Veel wandelingen worden afgeraden bij (kans op) slecht zicht en buiten dat; veel is er dan ook niet te zien. We kozen bij (grote kans op) slecht weer voor niet al te lange bergtochten en wandelingen die makkelijk waren aan te passen of in te korten. Zodra het weer het toe zou toelaten stond in ieder geval een 'horseshoe walk' naar Pen y Fan, de hoogste berg in de regio, op het programma, midden in het Nationale Park.
Een horseshoe walk slaat op de route die gelopen wordt; een u-vorm dus. Verder wilden we graag de hoogste delen van zowel Black Mountain als The Black Mountains belopen maar alles zou afhangen van de weersomstandigheden. Waterfall Country.
De zuidkant van de Fforest Fawr regio staat bekend om de vele watervallen; de toepasselijke naam 'Waterfall Country' spreekt dus voor zich. We maakten hier een tweetal wandelingen: één uit het Engelse wandelgidsje en één op advies van de serveerster van 'The White House Inn'. 'Een must als je in Wales bent' zei ze; de 'Henhryd Falls'; je kunt achter de waterval langs lopen. Deze waterval is wel heel gemakkelijk te bereiken: nog geen kwartier van de parkeerplaats. We maakten er een tochtje van twee uurtjes van, stroomafwaarts tot Abercraft en terug.
Tijdens de andere watervallentocht, uit het gidsje, regende het onafgebroken en op de terugweg was de rivier inmiddels zover buiten zijn oevers getreden dat het wandelpad
gedeeltelijk blank stond. Veel modder en gladde stenen waren het gevolg van al het water dat viel en in de natte periode ervoor al was gevallen. Dry stone walls.
Aan de zuidkant van The Black Mountains, in het oosten dus, ligt een makkelijk te bereiken topje: Sugar Loaf; ook deze wandeling staat erg goed omschreven in het Engelse gidsje en loopt onder andere langs enkele 'dry stone walls', die typische gestapelde muurtjes waarvan honderden kilometers staan in Wales. Het uitzicht boven is formidabel bij helder weer. Wij troffen het; de zon kwam er een paar keer goed door en dan is Wales echt op z'n mooist; stapelwolken, flarden mist en her en der felle zonnestralen die het groene landschap met muurtjes en hagen oplichten. Ook de wandeling in Craig Cerrig-gleisiad National Nature Reserve ging deels langs deze dry stone walls. Dit natuurreservaat ligt in Fforest Fawr midden in het Brecon Beacons National Park. Tijdens deze wandeling heb je bijna continu de machtige Pen y Fan en Corn Du in het zicht en dat beeld mag er zijn. We kozen voor de korte variant uit ons wandelgidsje want de harde wind, nevel en sneeuwval maakte het erg guur. Een lange wandeling in deze omstandigheden zou niets toevoegen en alleen maar risicoverhogend zijn.
Horseshoe walk.
Die uitgelezen kans voor de 'Beacons Horseshoe' kwam er gelukkig ook. Halverwege onze vakantie was er een goede kans op een halve droge dag met een '60% chance of cloud free summits'. Voor een goed weerbericht houden wij de pagina van mwis in de gaten: The Mountain Weather Information Service: mwis.org.uk. Weersvoorspellingen per berggebied met de nodige aanvullende informatie. We besloten de wekker vroeger te zetten zodat we ruim voor de middag op die populaire Pen y Fan zouden staan. Na een dik uur klimmen belandden we in de sneeuw en mist. '.... As you reach the steep final step, the spectacular northeast face of Pen y Fan presents itself in its full glory.'
Daar hebben we niet
zo heel veel van gezien maar het pakte uiteindelijk goed uit: de top was eerst nog gehuld in de mist maar eenmaal boven trok de lucht aardig open en kwam zelfs de zon er
een paar keer bij. Magnificent.
Op een doordeweekse dag begin maart waren we zelfs niet de enigen boven; dit is een populair bergje dachten we! De route die wij namen was wel rustig trouwens, verreweg de meesten pakken de kortste weg heen en terug maar de 'Horseshoe walk' vanuit Brecon via Pen y Fan èn Corn Du is volgens het Engelse gidsje 'Far and away the most spectacular route up on to the highest ground of the National Park' en over de Pen y Fan zelf: 'This is probably the most magnificent section of mountain scenery in the whole National Park' .... Kijk; toen waren wij al om. Indrukwekkend was de route zeker en afwisselend ook. Het uitzicht van Pen y Fan en Corn Du mag er uiteraard ook zijn. Hoger dan op deze twee kom je niet in de wijde omtrek. Na de afdaling langs een obelisk ter nagedachtenis aan Tommy Jones, een vijfjarig jongetje dat hier het leven liet en vervolgens langs een verstild bergmeertje volgde een erg mooi dal met verschillende bergstroompjes. Onderin het dal stonden nogal wat schapen, hier hebben we de honden even aangelijnd om de boer niet te sarren. Het schijnt trouwens zo te zijn dat een boer gerechtigd is om het vuur te openen op honden die zijn vee opjagen. Na het passeren van een hondvriendelijke stile, een overstap bij een afrastering met een beweegbaar hondenluikje, stonden we bij de stal waar net de boer was aangekomen met zijn quad.
De vriendelijke man was erg geïnteresseerd in ons, onze honden, onze afkomst en wat we gelopen hadden. Hij adviseerde ons om na Pen y Fan ook Snowdon (in Snowdonia) maar eens te beklimmen. Laat dat nou ook op de bucket list staan.
Wild and remote.
De volgende dag was nog beter weer voorspeld: met zelfs '80% chance of cloud free summits' en daarbij ook nog 'patchwork of sunshine'. We gingen daarom nog een keer voor een serieuze bergtocht, wederom een horseshoe walk, deze keer in de 'Black Mountain' regio, in het westen dus. Deze wandeling werd ons al aangeraden door... alweer die serveerster van 'The White House Inn' en in het Engelse wandelgidsje sprak deze ook erg aan: 'This is the westernmost mountain range of the National Park and, without doubt, the wildest and most remote'. Wij kunnen dit alleen maar beamen; de steile afgronden van de hoogste bergen van Black Mountain zijn bijna loodrecht en spreken echt tot de verbeelding. Met een stevig briesje erbij bleven wij het liefst op veilige afstand van de afgrond verwijderd.
De honden daarentegen zijn niet onder de indruk van een
diepte van een paar honderd meter. De route hoog boven het meertje Llyn y Fan Fach over de kammen van Bannau Sir Gaer is prachtig en de vergezichten zijn om in te lijsten.Fog, drizzle; lost
Hoe anders kan het een etmaal later zijn; om een paar uur te wandelen kozen we ervoor de Caerfanell Valley te verkennen, in het centrale deel van Brecon Beacon. Na een hele ochtend regen klaarde het wat op en begonnen we enthousiast aan deze route uit het Engelse gidsje. De lichte nevel werd dichte mist, daarna motregen en bovenin kregen we regen met wind. We misten een pad en belandden daardoor op de langere alternatieve route uit het gidsje. De outdoor app op de smartphone zette ons na het lopen van de extra lus weer op de juiste route maar meteen daarna volgde veel zoekwerk in het mistige padloze grasland. Uiteindelijk besloten we op de smartphone app de kortste route terug te nemen naar de auto.
Dat viel nog niet mee want we moesten zelfs een doorwading doen. Wel verfrissend zo in de winter.... Achteraf
hebben we de opgenomen track, de kaart en het gidsje eens naast elkaar gelegd en wat bleek: de drie verschillen nogal qua paden en beken. Uiteindelijk
hadden we nagenoeg de geplande route gelopen, behalve die doorwading dan, die had niet gehoeven want een paar honderd meter
stroomafwaarts lag een brug.
Classic climb.
Alleen de hogere bergen in de Black Mountains, met Waun Fach (811 m) als hoogste punt, stond nu nog op de verlanglijst en ook deze wens ging in vervulling. 'This is the classic climb to the highest ground of The Black Mountains'. De laatste dag werd nog redelijk weer voorspeld en die niet al te technische 'horseshoe' wandeling over de zompige Waun Fach konden we probleemloos lopen. Mist en regen op de top; dat wel en spiegelglad het eerste en laatste deel en daarbij veel door de rode modder baggeren, maar ach; het spul moest toch in de was en die rode modder hadden we overal toch al zitten.
De ruïne van Castell Dinas is niet meer dan een paar muurtjes maar zo fotogeniek; wij houden er wel van; even de hondjes laten poseren.
